WAARDERING EN APPLAUS VOOR WAAR IS DE ZON
“Het publiek heeft dit lied echt omarmd”
Door Daan Bartels
Slechts vier punten op het Eurovisie Songfestival van 1994 in Dublin. Toch werd publiekslieveling Willeke Alberti bij terugkomst in Nederland als een winnares onthaald. Haar door Coot van Doesburgh en Edwin Schimscheimer geschreven lied Waar is de zon groeide uit tot een iconisch lied. Edwin: “Tot op de dag van vandaag snap ik er niets van. Waarom heeft dit lied niets gedaan op het internationale podium van het Eurovisie Songfestival? Nooit zegt iemand: ‘Tja, het was ook een waardeloos lied’. Integendeel, het heeft in Nederland altijd ruime waardering gekregen.”
Waar Is De Zon
Nederlandse inzending voor het Eurovisie Songfestival van 1994
Tekst: Coot van Doesburgh
Muziek: Edwin Schimscheimer
Uitvoering: Willeke Alberti
Afscheid van een vriend
Edwin herinnert zich de vroege jaren negentig, waarin hij kort voor de opnames van een televisieprogramma tekstdichter Coot van Doesburgh leerde kennen. “We zaten samen bij de visagist en raakten aan de praat. Ik vertelde wie ik was en wat ik deed en zij ook. We besloten direct om eens samen een lied te maken. In de periode daarna rolden haar teksten bij mij uit de fax. Ook Waar is de zon. Coot schreef het lied voor het afscheid van een goede vriend. Hij was haar inspiratiebron, maar ik wist dat niet. Coot liep daar niet mee te koop.”
Coot van Doesburgh: “Eigenlijk heb ik gebroken met een regel: de regel nooit over een gevoel te schrijven terwijl je er nog middenin zit. Dat het lied gelukt is en de tekst niet te larmoyant geworden is, komt omdat ik precies wist wat ik wel en wat ik niet wilde zeggen. Maar over het Nationaal Songfestival, ik kan mij niet meer zo goed herinneren hoe ik daarbij betrokken raakte. De inschrijving was open dat jaar en vast stond dat Willeke Alberti ons land zou vertegenwoordigen op het Eurovisie Songfestival in Dublin. Mijn goede vriend was ernstig ziek in die periode. Hij zou doodgaan en ik verzorgde hem. Hij was gek van het Songfestival en ik heb het lied daarom als een eerbetoon aan hem geschreven. Willeke kende ik tot dan toe nog niet. Het is het eerste lied dat ik voor haar geschreven heb.”
Willeke vertelt
“Waar is de zon is een heel persoonlijk lied, dat tegelijkertijd heel veel betekent voor heel veel mensen”, vertelt Willeke Alberti. “Coot heeft het geschreven voor de vriend van wie zij afscheid moest nemen. Ik herkende er direct mijn eigen verhaal in. Als ik het lied zing, en dat doe ik nog heel vaak, dan denk ik altijd aan mijn vader. De emotie die dan doorklinkt, komt diep van binnen. En als je je hele ziel en zaligheid in een lied kunt leggen, dan komt dat over. Dan ontstaat er iets tussen mij en het publiek. En dan moet je bedenken dat de mensen in het theater op hun beurt hun eigen verhaal ook weer herkennen in zo’n lied. Dat is het mooie.”
“Wat ik nooit zal vergeten is wat er gebeurde bij mijn eerste grote concerten in Theater Carré in 1995. Edwin Schimscheimer, de componist van het lied, zette het intro van Waar is de zon in en er klonk meteen applaus. Je kunt zeggen dat het publiek dit lied echt heeft omarmd. Ik merk dat ook als ik optreed bij het jaarlijkse slotfeest van de Gay Pride. Daar mag Waar is de zon ook nooit ontbreken.”
“Goede liedjes worden steeds weer opnieuw gekozen. Voor een nieuw theaterconcert kies ik mijn liedjes heel zorgvuldig. Ik kies nummers waar ik blij van word, liedjes die mij raken. Het is namelijk mijn doel om nooit iets te zingen waar ik niet achter sta. Soms kies ik een lied van iemand anders. Wat ik nu heel erg mooi vind is Mag ik dan bij jou van Claudia de Breij. Maar ik houd ook veel van Papa van Stef Bos en van de liedjes van Nick en Simon. Die vind ik onnavolgbaar goed. Het zijn van die liedjes die me iets doen als ik ze op de radio voorbij hoor komen. En zo is het ook heel erg leuk als anderen mijn liedjes kiezen. Marc-Marie Huijbregts bijvoorbeeld zong Waar is de zon in zijn theatershow. Dat deed hij heel goed. Daar ontroerde hij mij echt mee.”
“Waar is de zon werd gekozen uit tien liedjes die ik zong tijdens het Nationaal Songfestival. Dat was een groot gebeuren met het Metropole Orkest. Paul de Leeuw presenteerde dat. Waar is de zon voelde echt als mijn lied. Maar die andere waren ook heel goed. Zomaar een dag bijvoorbeeld, dat is een lied waar iedereen vrolijk van wordt. Dat had het in Ierland waarschijnlijk een stuk beter gedaan. Maar ja, hadden, daar heb je niks aan. We hadden gewoon pech dat we met een ballad kwamen in een jaar waarin elk land met een ballad kwam. Maar iedereen zegt nog steeds dat we het goed gedaan hebben. En zo is het ook! Ik ben ook nog steeds ontzettend trots op dit lied.”
Vier punten van Oostenrijk
Coot: “Ik hoorde die twee Ieren zingen op dat festival en dacht: die gaan winnen! (Paul Harrington en Charlie McGettigan met Rock ’n’ Roll Kids, DB) En dat wij uiteindelijk maar vier punten kregen van Oostenrijk, tja… Ik kreeg daar een beetje de slappe lach van, maar Edwin niet. Hij was echt razend.”
Edwin: “Ik nam het Songfestival heel erg serieus. Ik zag het als een belangrijk en groot podium om te laten zien wat je doet. Wat ik voor het Songfestival heb geschreven, heb ik altijd met de beste bedoelingen gemaakt. Van Waar is de zon wilde ik dat er een ‘natural flow’ in zou zitten. En na de ‘bridge’ lijkt het lied open te bloeien, het lijkt te moduleren, al is dat feitelijk niet zo. Ik heb het lied geschreven op Willekes stem en op haar bereik. Willeke heeft een hele expressieve stem en zij weet met ieder woord dat zij zingt te communiceren. Die ruimte wilde ik haar bieden en naar mijn gevoel is dat gelukt. Ik was dus flink teleurgesteld om die vier punten!”
Van die teleurstelling heeft Coot geen last gehad. Coot: “Bij Songfestival-liefhebbers, de gayscene en de fans van Willeke is dit lied goed gevallen. Dat heb ik altijd geweten, maar het verbaast me toch ook altijd nog dat het als een iconisch lied gezien wordt. Maar heel fijn natuurlijk. Als dat gebeurt met iets dat je op een ochtendje aan de keukentafel hebt zitten frutten, dan kun je alleen maar heel tevreden zijn. Toch?”
