“Je herkent jezelf zo in dat lied; elke zin zegt iets over jou en jouw moeder. Het is allemaal zo waar, en daardoor hartstikke heftig.” Karin Bloemen zegt dat over het lied Geen kind meer uit haar theatervoorstelling La on tour. De tekst van Jan Boerstoel op muziek van Marnix Busstra is het Annie M.G. Schmidtprijs-winnende lied van 1996.
Theo Nijland vormde samen met Coen van Vrijberghe de Coningh en Han Oldigs theatergroep The Shooting Party. Wild was het derde theaterconcert van de heren, maar hun eerste in het Nederlands. Het poëtische lied Kaal, afkomstig uit dat programma, werd bekroond met de Annie M.G. Schmidtprijs 1995.
Bram Vermeulen was een kunstenaar. Hij was evenzeer schilder en schrijver als theatermaker en zanger. Uit handen van Jos Brink ontving hij de Annie M.G. Schmidtprijs 1994 voor zijn lied ‘Een doodgewone jongen’. Shireen Strooker, Paul de Munnik en Gerard van Maasakkers vertellen over Bram en zijn lied.
Haar theatervoorstelling De dame zet zich schrap kreeg wisselende kritieken, maar over de liedjes en de kwaliteiten van Jenny Arean als vertolkster daarvan was iedereen het eens. ‘Er zijn veel mooie liedjes waarin Arean alle kans krijgt te galmen en te grommen, maar ook de tedere kanten van haar alt te etaleren’, stond te lezen in de Haagsche Courant. Een van die liedjes was Iemand moet het doen, geschreven door Jan Boerstoel en Martin van Dijk.
De Annie M.G. Schmidtprijs 1991 werd toegekend aan Harrie Jekkers en zijn oude schoolvriend Koos Meinderts voor hun lied Terug bij af. Ze schreven het voor Jekkers’ eerste solovoorstelling Het gelijk van de koffietent, waarin hij conferences hield over een Haags koffiehuis en zes nieuwe liedjes zong.
