In het juryrapport van de Annie M.G. Schmidtprijs 2005 staat dat de winnaar met zijn lied Dat vinden jongens leuk bewijst de wetten van het klassieke cabaretlied goed te kennen. “Van Jeroen van Merwijk valt dus nog iets te leren”, zo dacht ik.
Freek de Jonge maakte in 2004 een reeks van vijftien unieke voorstellingen, die hij De vergrijzing noemde. De tiende daarvan werd afgesloten met een speciale uitvoering van Vergeet mij niet, dat zou worden verkozen tot het beste theaterlied van dat jaar.
Lenette van Dongen woont samen met kleinkunsthistoricus Jacques Klöters, waardoor haar vragen en twijfels over nieuwe theaterprogramma’s ook bij hem terechtkomen. In het voorbereidingsproces van de voorstelling Vedette miste Lenette nog iets. Jacques gaf haar de cd van Spinvis.
Vrij snel na het verlaten van de A10, zie ik het dorp liggen als een oase. Haast te zoet om waar te zijn. Mist ligt op het weiland, rond de koeien die er grazen… Het is een bijzondere ervaring naar Durgerdam te rijden, om aan de Durgerdammerdijk te praten met de schrijver en zanger van het lied Durgerdam slaapt. Jeroen Zijlstra kreeg er de Annie M.G. Schmidtprijs 2002 voor.
Erik van Muiswinkel en Diederik van Vleuten hebben niet alleen een beeldje van Annie M.G. Schmidt in hun kast staan, beiden ontvingen ook een door acteur Thom Hoffman gesigneerd exemplaar van zijn boek met Tibetfoto’s. Aanvankelijk was Hoffman helemaal niet zo te spreken over de cabaretiers en hun prijswinnende lied.
Maarten van Roozendaal kreeg nooit muziekles, volgde geen opleiding aan de Kleinkunstacademie en maakte zelfs zijn middelbare school niet af. Via het bandjescircuit, optredens in kleine kring en het Concours om de Wim Sonneveldprijs maakte hij naam. Zijn lied Red mij niet, bekroond met de Annie M.G. Schmidtprijs 2000, wordt alom genoemd als een van de belangrijkste nummers in de kleinkunst.
“Liefde is het hondje van m’n ziel. Sommige mensen vinden dat zo’n mooie zin, maar ik zou bij god niet weten wat dat nou eigenlijk is. Het hondje van m’n ziel… Een associatie? Geen idee. Laten we zeggen dat het genoeg ruimte biedt voor een eigen interpretatie.” Alex Roeka knikt tevreden.
Twee jaar voordat Kees Torn de Annie M.G. Schmidtprijs 1998 won, werd zijn talent al geroemd door de toenmalige jury. Om zijn ‘krankzinnige originaliteit’ en ‘verbluffende inventiviteit’ ontving de taalvaardige liedjesmaker een aanmoedigingsprijs. Iets wat in de geschiedenis van de prijs niet vaker is gebeurd. Met zijn lied Streepjescode loste Torn vervolgens de belofte in.
Joost Prinsen, Ivo de Wijs en George Groot gaven alle drie en afzonderlijk van elkaar de tip aan Jenny Arean om eens contact op te nemen met Jurrian van Dongen. Jurrian was nog student aan de Kleinkunstacademie en zijn liedtekst Halleluja Amen belandde als voorbeeld van zijn kunnen bij Jenny op de keukentafel. Op muziek van Martin van Dijk en gezongen samen met Lucretia van der Vloot zou het goed blijken te zijn voor de Annie M.G. Schmidtprijs 1997.
“Je herkent jezelf zo in dat lied; elke zin zegt iets over jou en jouw moeder. Het is allemaal zo waar, en daardoor hartstikke heftig.” Karin Bloemen zegt dat over het lied Geen kind meer uit haar theatervoorstelling La on tour. De tekst van Jan Boerstoel op muziek van Marnix Busstra is het Annie M.G. Schmidtprijs-winnende lied van 1996.
