Annie M.G. Schmidtprijs 2010
KAANDORP/NIJLAND VS. SCHMIDT/BANNINK
Door Daan Bartels
Beeldje Annie M.G. Schmidt, gemaakt door Frank Rosen, gefotografeerd door Jaap Reedijk
Als Brigitte Kaandorp een tekst voor een lied schrijft, is er maar één die daar iets over mag zeggen en er zelfs iets aan mag toevoegen. Dat is collega Theo Nijland, volgens haar de allerbeste liedjesschrijver die er bestaat: “Hij componeert waanzinnig, maar komt soms ook met een aanvulling op mijn teksten, waarvan ik dan denk: hoe kom je erop? Theo vertrouw ik volledig in zijn smaak.” Kaandorp en Nijland wonnen samen de Annie M.G. Schmidtprijs 2010 voor het lied Lente.
Lente
Tekst: Brigitte Kaandorp
Muziek: Theo Nijland
Uitvoering: Brigitte Kaandorp
Brigitte Kaandorp: “Ik had ergens muziek gehoord die vaag was blijven hangen. Ik vond het erg mooi en heb er daarom een tekst op geschreven. Later kon ik me de melodie eigenlijk niet meer zo goed herinneren. Met mijn eerste aanzet ben ik toen naar Theo gegaan.”
“Zo gaat dat vaak,” vertelt Theo Nijland, “Brigitte heeft een idee en zo’n driekwart van een tekst. Daar ga ik mee aan de slag. Ik wil het nog een beetje kunnen kneden en bedenk hoe het muzikaal zou moeten klinken. Soms verzin ik een muzikaal rifje, een zanglijntje en geef dat aan haar mee. Zij moet dan goochelen met lettergrepen om de tekst passend te krijgen. Ik denk dat dat tussen Harry Bannink en Annie Schmidt net zo ging. Schmidt was natuurlijk niet echt muzikaal, volgens mij. Bannink was het genie; hij was het die er echt goeie liedjes van maakte. Nu wil ik overigens niet zeggen dat dat laatste ook voor Brigitte en mij geldt…”
Liefdesverdriet
Het lied Lente was het slotlied van Zó, de twaalfde theatervoorstelling van comédienne Kaandorp. In het lied bezingt ze het liefdesverdriet van haar dochter, die toen ze het schreef een jaar of 11, 12 was. Brigitte: “Mijn dochter was hartstikke boos over dat nummer. Het rare was ook, dat wat ik zing nog helemaal niet was voorgevallen. Maar ja, eigenlijk gaat het natuurlijk ook niet over liefdesverdriet, maar over de onmacht die ouders voelen als hun kind verdriet heeft.”
Op 17 april 2011 kregen Brigitte en Theo de Annie M.G. Schmidtprijs uitgereikt door jurylid Karin Bloemen. Het werd een bijzondere bijeenkomst, waar het tweetal voor de gelegenheid het lied samen uitvoerde. Theo: “Na het telefoontje met het nieuws dat we gewonnen hadden, stelde ik Brigitte voor haar die middag wel even te begeleiden. Dat leek me leuk, maar ik wist niet wat ik mezelf aandeed. Ik moest er nota bene echt op oefenen. Wat een moeilijk lied zeg: het moduleert en het doet maar… En dat heb ik haar allemaal in de maag gesplitst!”
De jurk van Annie
Kaandorp herinnert zich vooral de rode jurk die zij die middag droeg. Het werkje in de zijden stof en het model deden aan de jaren vijftig denken. “Gekregen van de erven Schmidt, vertelde ik het publiek. En dat Annie in diezelfde jurk het boekenbal nog eens bezocht had. Totale onzin natuurlijk, maar op zo’n moment vind ik het ontzettend grappig om de mensen te laten geloven dat het echt zo is.”
