Annie M.G. Schmidtprijs 1995
VAN HIGHBROW ENGELS NAAR NEDERLANDSE POËZIE
‘We mochten bij Sonja optreden, kom daar nu nog maar eens om’
Door Daan Bartels
Beeldje Annie M.G. Schmidt, gemaakt door Frank Rosen, gefotografeerd door Jaap Reedijk
Theo Nijland vormde samen met Coen van Vrijberghe de Coningh en Han Oldigs theatergroep The Shooting Party. Wild was het derde theaterconcert van de heren, maar hun eerste in het Nederlands. Het poëtische lied Kaal, afkomstig uit dat programma, werd bekroond met de Annie M.G. Schmidtprijs 1995.
Kaal
Tekst: Theo Nijland
Muziek: Theo Nijland
Uitvoering: The Shooting Party
Theo Nijland moet goed nadenken, voor hij begint te vertellen over het lied Kaal, waarvan hij de tekst en de muziek schreef. Nijland: “Schrijven is voor mij altijd een soloactiviteit geweest. Ook in de tijd van The Shooting Party. Aan democratie doe ik niet. Wij vormden met z’n drieën een Engelstalige act en spraken wat highbrow Engels tussen onze liedjes door. Maar langzaamaan bekroop me het gevoel dat ik geen woorden genoeg meer had om mezelf goed uit te kunnen drukken. Dus besloot ik het in het Nederlands te proberen.”
Te moeilijk voor Henk Westbroek
“Het eerste lied dat ik in het Nederlands schreef was De liefde. Ik probeerde een popsong te maken met een beat en een puls, iets wat lekker in het gehoor ligt. Toen het af was heb ik het aan Henk Westbroek aangeboden, maar die vond het veel te moeilijk. Klopt natuurlijk, mijn liedjes hebben altijd meerdere lagen en het is nooit allemaal even leuk. Daarna hebben we met The Shooting Party dit lied als toegift gespeeld. Hiermee haalde ik Coen en Han over om de overstap naar het Nederlands te maken.”
Han Oldigs: “Denken aan The Shooting Party is natuurlijk ook terugdenken aan Coen. Hij overleed in 1997, kort nadat we gestopt waren. Ik zie ons nog op het toneel zitten als driemanschap. Iedereen vond het wel leuk wat wij in het Engels deden, we hadden er zo ons eigen publiek mee opgebouwd, maar we kregen er ook kritische vragen over. Waarom toch altijd in het Engels? Theo was degene die altijd ons materiaal bepaalde en had wel zin om in het Nederlands te gaan schrijven. Zo kwam hij met De liefde en later met Kaal, een lied over een relatie die te lang heeft geduurd. Van grote schoonheid en heel melancholiek.”
Less is more
Theo Nijland: “Ik weet nog goed dat we het lied bij de uitreiking van de prijs moesten uitvoeren. Harry Bannink zat in de zaal en dat vond ik spannend. In het theater gebruikten we altijd een tape met een beat bij dit nummer, maar nu speelden we het alleen met piano. Ik vond die akoestische uitvoering toen veel beter. Less is more, zou je kunnen zeggen en het stuwende van een popsong kun je dus ook bereiken door swingend te zingen. Door het winnen van de prijs kregen we veel aandacht. We mochten zelfs bij Sonja optreden. Kom daar nu nog maar eens om! Hoewel het einde van The Shooting Party al in de lucht hing, zijn we toen toch verder gegaan met een Best of-voorstelling. Uiteindelijk werd dat onze laatste en ook onze beste.”
