Annie M.G. Schmidtprijs 2014
YENTL EN DE BOER WINNEN ANNIE M.G. SCHMIDTPRIJS
Ik heb een man gekend beste theaterlied 2014
Door Daan Bartels
Beeldje Annie M.G. Schmidt, gemaakt door Frank Rosen, gefotografeerd door Jaap Reedijk
Het is de jury van de Annie M.G. Schmidtprijs weer gelukt een lied aan te wijzen dat geassocieerd mag worden met het werk van de naamgeefster van deze prijs. Ik heb een man gekend van Yentl en De Boer is een eerlijk lied vol mooie woorden en zinnen, dat humoristisch is en tegelijkertijd een gevoelige snaar weet te raken. Yentl Schieman en Christine de Boer zingen het in hun cabaretvoorstelling De meisjes.
Ik Heb Een Man Gekend
Tekst: Christine de Boer en Yentl Schieman
Muziek: Christine de Boer
Uitvoering: Yentl en De Boer
Het lied Ik heb een man gekend van het muzikale cabaretduo Yentl en De Boer is bekroond met de Annie M.G. Schmidtprijs 2014, de prijs voor het beste theaterlied van het jaar. Het is de tweede mijlpaal in de nog jonge theatercarrière van Yentl Schieman en Christine de Boer. Net bijgekomen van het goede nieuws, vertellen zij over hun samenwerking en over hun winnende lied.
Slappe lach
Yentl: “Het is niet eens zo lang geleden dat wij samen op de kleinkunstacademie zaten. We kregen er de mogelijkheid om kleine voorstellinkjes te maken. Aan het begin van ons tweede studiejaar hebben we dat voor het eerst samen gedaan. Het bleek tussen ons te klikken. Christine is heel scherp in haar observaties en dat levert supergrappige teksten op. Ik ben degene die voor onze liedjes vaak de tweede stemmen bedenkt. En uniek is dat onze stemmen erg mooi met elkaar kleuren.”
Christine: “Bovenop het reguliere lesaanbod volgden wij een aantal keuzevakken als compositie en tekstschrijven. Dat maakte dat wij dikwijls ’s avonds laat met z’n tweetjes in een lokaaltje belandden om nog wat te schrijven. Daar zaten we dan, vaak met de slappe lach, en zo hebben we ontdekt dat we eenzelfde gevoel voor humor hebben. Yentl is droogkomisch en muzikaal doet ze altijd net iets anders dan je verwacht. In onze samenwerking hebben we gaandeweg ontdekt dat als we zelf iets heel erg lachwekkend of ontroerend vinden, het bij ons publiek ook aanslaat.”
Tof idee
Christine: “Na onze studie hebben we eerst ieder wat eigen projecten gedaan. Tot Yentl zei: ‘Laten we er nu maar eens voor gaan.’ Toen hebben we ons ingeschreven voor het Amsterdams Kleinkunst Festival en maakten we de korte voorstelling De mensen. Daarmee wonnen we de jury- en de publieksprijs. Daar zijn we nog steeds vet trots op.”
Yentl: “Daarna wilden we direct door met het maken van een nieuwe voorstelling. Dat werd De meisjes. Ik weet nog goed dat Christine in het maakproces kwam aanzetten met het idee voor het lied Ik heb een man gekend en met de eerste coupletten daarvoor. Ik vond het meteen een heel tof idee, waarna we samen de tekst hebben afgemaakt. Dit kan wel eens iets worden, dachten we toen.”
Bio-ethanol
Christine: “Het eerste couplet gaat over een man die bio-ethanol importeert. Die man bestaat dus echt. Ik heb pak ’m beet vijf dates met hem gehad, het werd niks, maar na die periode wist ik wel alles over bio-ethanol. Dat vind ik zo’n grappig principe aan dating. Je gaat er vol in, de man tegenover je is in potentie de liefde van je leven, je krijgt heel veel verhalen mee en daarna verdwijnt die persoon weer uit je leven. Zo had ik ook eens een vriendje met een eigen restaurant. Hij komt voor in het tweede couplet.”
Yentl: “Ik had een vriendje dat Ironman-poppen verzamelde. Ook zo grappig. Dat soort poppen schijn je dus in de doos te moeten laten zitten, want anders worden ze minder waard. Die jongen is nog steeds een goede vriend van me en kwam op een gegeven moment naar ons kijken. Halverwege het over hem geschreven couplet realiseerde ik mij toen hoe dicht dit lied bij de werkelijkheid ligt. Ik werd meteen knalrood.”
Christine: “In onze liedjes zoeken we altijd naar een twist, een verrassing. Die moet wel natuurlijk zijn en niet te ver gezocht. In dit nummer is het het tegenkomen van de ware liefde. Het mooie is dat het onszelf nog steeds kan ontroeren wanneer we het zingen. Na alle grappen en grollen sta je opeens stil bij iets dat veel voor je betekent. Het summum is voor ons een lied dat grappig is, maar ook emotioneel raakt en hoop geeft. Het moet iets opbouwen en vooral niks kapot maken.”
Prijs
Christine: “Tijdens de opleiding dacht ik eigenlijk bij elk lied dat ik schreef: zou dit goed genoeg zijn voor de Annie M.G. Schmidtprijs? Dat was het natuurlijk nooit en zo zette ik mijzelf ertoe mijn teksten te verbeteren. Het winnen van de prijs was meer iets voor later.”
Yentl: “We hebben ons lied eigenlijk vooral ingestuurd om de jury te tonen wie we zijn en wat we doen. Toen we gebeld werden met het nieuws dat we de prijs gewonnen hadden, stonden we allebei te huilen op straat. Het is zo’n grote eer!”
Christine: “Deze prijs is een enorme stimulans om door te gaan, nog meer te schrijven en nog veel beter te worden. Maar nu gaan we eerst even heel hard schreeuwen en blij zijn!”
